ಚಪ್ಪಲಿಯ ಕೊನೆಯು ಕಿತ್ತು ಹೋಗಿತ್ತು
ಹಿಮ್ಮಡಿ ಅರ್ಧ ನೆಲವ ನೆಕ್ಕಿತ್ತು
ಅಂಗಿಯಲಿ ಆಕಾಶ ನೋಡ ಬಹುದಿತ್ತು
ಅರಮನೆ ತುಸು ದೂರ ನಡೆಯಬಹುದಿತ್ತು
ಆಸೆಯ ಹೊರೆಯಂತು ಹೆಗಲ ಮೇಲಿತ್ತು
ಹಿಮ್ಮಡಿ ಅರ್ಧ ನೆಲವ ನೆಕ್ಕಿತ್ತು
ಅಂಗಿಯಲಿ ಆಕಾಶ ನೋಡ ಬಹುದಿತ್ತು
ಅರಮನೆ ತುಸು ದೂರ ನಡೆಯಬಹುದಿತ್ತು
ಆಸೆಯ ಹೊರೆಯಂತು ಹೆಗಲ ಮೇಲಿತ್ತು
ಸಗಣಿ ನೀರನು ರಾಚಿ ಅಂಗಳವ ತೊಳೆದರು
ರಂಗೋಲಿ ತುಂಬೆಲ್ಲ ಬಣ್ಣಗಳ ತುಂಬಿದರು
ಅಸೆ ಪಟ್ಟಿಯ ಎಲ್ಲ ದೇವರುಗಳ ಮುಂದಿಟ್ಟರು
ನಿನ್ನದಷ್ಟೇ ನಿನಗೆ ಲಭ್ಯವೋ ಮನುಜ
ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು ತನಗೆಂದು ನಂಬಿ ಕೂರಲೆ ಬೇಡ
ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಎಂದಿಗೂ ಬಚ್ಚಿಡಲು ಬೇಡ
ಕೊಡೆ ಹಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳೋ ಜನರೇನೆ ಎಲ್ಲ
ಹತ್ತಿದ ಏಣಿಗೆ ಮರ್ಯಾದೆ ಇಲ್ಲ
ಸಹಕಾರ ಉಪಕಾರ ನೆನೆಯೊರೆ ಇಲ್ಲ
ಊರಿನ ಉಸಾಬರಿ ನಿನಗೆ ಬೇಕಿಲ್ಲ
ಸುಮ್ನೆ ಹೀಗೆ ಬುದ್ಧಿ ಮಾತು ಪವನ್ :-
ಹೆಗಲ ಮೇಲಿದ್ದ ಆಸೆಯ ಹೊರೆಯ ಹಿಂದಿನ ರಹಸ್ಯ ಕೊನೆಗೆ ನೋವನ್ನೇ ನೀಡಿದೆ.ಕವನದ ಮೊದಲ ನಾಲ್ಕು ಸಾಲುಗಳಂತೂ ಗಂಭೀರ ಚಿಂತನೆಯವು.ಊರಿನ ಉಸಾಬರಿ ನಿನಗೆ ಬೇಕಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವಾಗ,ಊರಿಗುಪಕಾರ ಹೆಣಕ್ಕೆ ಶೃಂಗಾರ ಗಾದೆಯನ್ನು ನೆನಪಿಸಿತು.ಒಂದು ಮಾರ್ಮಿಕ ಕವನವಿದು.
ReplyDelete